Wat ben ik trots op ons meisje. Noortje heeft nu twee weken vakantie. Dat betekent dat ze haar eerste ’term’ erop heeft zitten in New Zealand. En dat is nogal wat. We waren hier een ruime week toen we even de school gingen bekijken. Eigenlijk vooral de speeltuin. Toen bleek die dag net een nieuwe instroomklas te beginnen met 5-jarigen. Noortje was in maart 5 geworden en ging dus al een jaar naar school in Nederland – hier starten ze met 5. Dat schoolconcept kende ze gelukkig dus al. We besloten met het hoofd van de school en de juf dat het ’t handigst was als ze meteen zou beginnen. Nieuw samen met de anderen nieuwelingen. Alleen dan wel in een andere taal…
Gelukkig zit er in de klas naast Noortje een meisje met Nederlandse ouders. Ze kwam de eerste dagen regelmatig de klas in om even met Noortje te spelen en wat dingen te vertalen. Niet genoeg naar Noortje d’r idee trouwens, want ze snapte het grootste deel van de dag natuurlijk niet waar iedereen het over had. Nog steeds gaan veel dingen langs d’r heen. Ze kan goed Engels lezen, maar de betekenis van de woorden is haar vaak nog onduidelijk. Zo kan ze na een projectje van 3 weken over een giant – die ze dan al heeft getekend etc. – aan mij vragen wat een giant eigenlijk is. Maar kinderen zijn net sponzen als het gaat om talen leren, dus dat komt allemaal vanzelf wel.
Alles is hier makkelijk
Ik ben erg blij met de school. En met de juf. Ze is lief, maar ook strikt. Toen we hadden besloten dat Noortje meteen met school zou starten, moesten we die middag halsoverkop een schooluniform kopen. Dat kan nieuw of tweedehands, maar dat laatste alleen op donderdag. Omdat ik zo last-minute bezig was, heb ik maar gelijk twee setjes nieuw gekocht en later nog een derde. En eerlijk gezegd is dat tweedehands hier zwaar verknaaid. De kinderen rollen over het gras, in de modder, zonder jas, ze dragen in hartje winter een korte broek en het liefst lopen ze het hele jaar door op blote voeten. Het is allemaal wat ruiger. Of: ze mogen wat meer kind zijn. Enfin, Noortje zit goed in de schoolkleren. Helaas zijn ze alleen zo verschrikkelijk vormeloos. Voor een moeder die Br@nd- en Ninni Vi-fan is, is dat lastig te verkroppen. Maar Noortje loopt het liefst de hele dag in haar schooluniform, dus wie ben ik om dan te gaan zeuren dat ze zich moet omkleden na school. Het interesseert hier toch niemand echt hoe je erbij loopt. No worries.
Eerste rapport
Noortje heeft inmiddels haar eerste rapport gekregen en wij ons eerste 10 minuten-gesprek. Wat ik verwonderlijk vind, is dat haar leesniveau boven de ‘uitstekend’-lijn van de Kiwi’s ligt. Beretrots ben ik! Het is soms verwarrend voor haar “bedoel je de Nederlandse E of de Engelse?” (A), ze schrijft het Nederlandse ‘doe’ nu als ‘do’ en ‘hallo’ is ineens ‘hlo’ geworden (die vind ik persoonlijk briljant). Ik merk dat ze net genoeg basis heeft meegekregen dat eerste schooljaar in Nederland en dat vind ik bijzonder fijn. Ik wil dat ze goed Nederlands kan, want wie weet waar we over een aantal jaar wonen. Met Timme zal het lastiger worden om hem goed Nederlands te leren, met name het schrijven. Ik denk dat het Engels heel snel zal gaan bij hem.
Ons nieuwe ritme
School begint om 9 uur. Vanaf half 9 kun je je kind afzetten. Ze zijn erg makkelijk. Zo kun je ook gerust een tijdje in de klas blijven zitten en meekijken met de les. Timme en ik doen dat graag, omdat ze de dag vaak starten met een ABC-liedje. Timme is niet te houden en gaat dan naast Noortje staan en meezingen. Over sponzen gesproken, hij zegt alles in het Engels na.
Om 12.30u is het lunchtijd, 55 minuten. De eerste schooldag haalde ik Noortje op. Zo vreemd, helemaal geen ouders op het schoolplein. Stond ik hier soms verkeerd? Ik kwam er algauw achter dat het normaal is dat kinderen hier overblijven op school. We woonden toen nog in het vakantiehuis twee blokken van school in dezelfde straat, dus op en neer gaan was geen probleem. Hoewel, we moesten haar om 13.25 uur terugbrengen en om 15 uur weer ophalen. Niet te organiseren qua middagslaapje van Timme. Ideaal dus dat ik voortaan geen tussen-de-middag meer hoef te doen. Ik heb Noortje de afgelopen 10 weken een aantal keer rond lunchtijd opgehaald, zodat ze een middag thuis kon zijn. Dat was geen probleem: “I just want her to be happy. Just take her home if she is too tired”. Meestal op woensdagmiddag, want dat mist ze wel, de woensdagmiddag en de hele vrijdag vrij. Daarentegen is om 9 uur beginnen erg fijn voor ons uitslapers. Net effe dat halfuurtje langer slapen ’s ochtends. Of knuffelen.
Sporten
Ook leuk waren de zwemlessen twee keer per week. Ze vond het geweldig! Ik ben elke keer meegelopen met de klas van school naar het zwembad en op de terugweg gingen we met de schoolbus (feest!). Helaas waren die zwemlessen er alleen dit term, dus we moeten toch privélessen gaan regelen nu. Ook dat kan vrij flexibel onder schooltijd (!) of tijdens de lunchpauze. Maar dat lijkt mij wel heel veel op één dag voor zo’n kleintje. Ze is nu al steeds zo ontzettend moe. En dat is logisch; andere taal, nieuwe vriendinnen, en ze heeft de meivakantie gemist, doordat we vlak ervoor naar New Zealand vertrokken. De twee weken dat ze ‘vrij’ was vanaf half april hebben we gereisd, had ze een jetlag en hebben we ontzettend veel dingen moeten regelen, omdat Elbert ook op 2 mei moest beginnen met werken. Haar laatste vakantie was dus met carnaval en nu krijgt ze ook niet eens die welverdiende lange zomervakantie. Nee, in plaats daarvan krijgt ze twee schamele weekjes en vrieskou. Gelukkig dat ze later Elsa wil worden en dat kou voor haar nooit een punt is geweest. En het betekent ook dat ze het volgende term schaatslessen in Queenstown krijgt en skilessen in Wanaka. Hoe vet is dat.
Bekijk ook het filmpje dat ik gisteren naar Noortje d’r oude klasgenootjes heb gestuurd, die ze erg mist.